ύμνος στην αγάπη.....

 

Κι όμως και «στα σχολεία κολλάει»

                                451 τα σχολεία με κρούσματα

Ο ρόλος των σχολείων αποδείχτηκε κομβικός σε ό,τι αφορά την έξαρση των κρουσμάτων σε αυτήν τη φάση της πανδημίας, όπως επιβεβαιώνουν τα επίσημα στοιχεία. Σύμφωνα με αυτά, τις τελευταίες μέρες πριν από το lockdown, 1 στα 8 νέα κρούσματα ήταν σε παιδιά. Από τις 11 Γενάρη, που άνοιξαν τα σχολεία, έχουν εντοπιστεί περίπου 2.000 κρούσματα σε άτομα κάτω των 17 ετών, τα οποία αναλογούν στο 10% των συνολικών κρουσμάτων των 4 τελευταίων βδομάδων. Από τις αρχές Φλεβάρη έχουν επιβεβαιωθεί 951 κρούσματα σε παιδιά, δηλαδή τα μισά από όσα έχουν εντοπιστεί από τις 11 Γενάρη. Ο ίδιος ο υπουργός Υγείας ανακοίνωσε τις προάλλες ότι την περίοδο 24/1 - 30/1 «είχαμε σημαντική αύξηση κατά 11% των κρουσμάτων στο ηλικιακό εύρος 0 έως 9 ετών, 435 θετικά παιδιά στα 6.676 κρούσματα, έναντι 297 στα 5.059 την προηγούμενη περίοδο». Η κυβέρνηση, λοιπόν, που έλεγε ότι «στα σχολεία δεν κολλάει», αναγκάζεται τώρα να ομολογήσει ότι η αύξηση των κρουσμάτων στην κοινότητα, με βασική εστία μετάδοσης τους χώρους δουλειάς, αυξάνει τη μεταδοτικότητα και στα σχολεία. Ο λόγος είναι βέβαια ότι αυτά παραμένουν αθωράκιστα, με πολλούς μαθητές ανά τάξη, χωρίς τακτικά - μαζικά τεστ, χωρίς ιχνηλάτηση εκεί που διαπιστώνεται πρόβλημα, με μόνη ...ασπίδα απέναντι στην πανδημία τη μάσκα και τα ανοιχτά παράθυρα μέσα στο καταχείμωνο. Να λοιπόν γιατί με το που αυξήθηκαν τα κρούσματα στον γενικό πληθυσμό, τα σχολεία, λόγω έλλειψης ουσιαστικών μέτρων προστασίας, έγιναν αμέσως «κόμβος» μεταφοράς του ιού από τη μια οικογένεια στην άλλη, μέσω των παιδιών. Κι επειδή η κυβέρνηση δεν έχει καμιά πρόθεση να πάρει τα αναγκαία μέτρα που διεκδικούν εργαζόμενοι, γονείς και μαθητές, έκλεισε τα σχολεία και έστειλε ξανά τα παιδιά πίσω από τις οθόνες της τηλεκπαίδευσης. 

ΠΗΓΉ:Ριζοσπάστης

  

Έφυγε ο Αντώνης Καλογιάννης

Καλό ταξίδι  Αντώνη Καλογιάννη (3.8.1940 - 11.2.2021).

Ας μην τον ξεχάσουμε...

Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης, ΕΠΙΦΑΝΙΑ, 1937.

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Ερμηνεία: Αντώνης Καλογιάννης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεββάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά• τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου, κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξυάς, καμμιά φωτιά στην κορυφή τους• βραδυάζει. Κράτησα τη ζωή μου• στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο τού περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν, μήτε η γυναίκα περπατώντας σκυφτή, βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές• o χιονισμένος κάμπος, ώς πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν, μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκκλήσια, μήτε τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι. Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή, δεν ξέρω πια να μιλήσω, μήτε να συλλογιστώ• ψίθυροι σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια σαν την ανάμνηση της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία». Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών κάτω απ τον πάγο το χαμογέλιο τής θάλασσας τα κλειστά πηγάδια ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι τής σιωπής. (ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ -Β΄) Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό πού σ' αγγίζει στάλες βαρειές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου, μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή, βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του, δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα. Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει, δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν, εκείνους πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο• τους πελαγίσιους τάφους, όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν κάτω από τα σκληρά κλωνάρια τών πλατάνων εκεί πού στάθηκε μια αχτίδα τού ήλιου γυμνωμένη και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου, ο δρόμος δεν έχει αλλαγή· κράτησα τη ζωή μου. Το χιόνι και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.