Η Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης και η Greenpeace έχουν επεξεργαστεί έκθεση, η οποία μεταξύ άλλων αποκαλύπτει:
Η μέθοδος της καύσης παράγει στα διάφορα στάδια θερμικής καταστροφής των υλικών επικίνδυνα αέρια, όπως διοξίνες, φουράνια, βαρέα μέταλλα και πολλές άλλες τοξικές ουσίες, ακόμη και στις πλέον τεχνολογικά προηγμένες εκδοχές της.
Χρειάζεται και ένας ΧΥΤΑ για την τοξική στάχτη που θα προκύπτει από τις διεργασίες της. Η εναλλακτική «αξιοποίηση» της τοξικής στάχτης με μετατροπή της σε δομικό υλικό μεταφέρει απλώς τις τοξικές ουσίες στο περιβάλλον μέσω των έργων στα οποία θα χρησιμοποιηθούν.
Το συνολικό κόστος χρέωσης ανά τόνο με αυτές τις τεχνολογίες θα ξεπεράσει κατά πολύ τα 100-150 ευρώ ανά τόνο, εκτινάσσοντας στα ύψη και τα τέλη που θα πληρώνουν οι δημότες.
Η υιοθέτηση της ενεργειακής αξιοποίησης θα δεσμεύσει τους ΟΤΑ για τουλάχιστον 20-30 χρόνια, αφού θα πρέπει να παραδίδουν συγκεκριμένες ποσότητες απορριμμάτων με συγκεκριμένη ποιοτική σύσταση στις μονάδες. Αυτό σημαίνει ότι εάν οι ΟΤΑ θελήσουν να αυξήσουν στο μέλλον την πρόληψη, την ανακύκλωση ή την κομποστοποίηση, θα κινδυνεύουν να πληρώσουν μεγάλα χρηματικά ποσά στην ενεργειακή αξιοποίηση από τις ποινικές ρήτρες που υπάρχουν συνήθως στις συμβάσεις αυτών των τεχνολογιών με τους ΟΤΑ.
Από ενεργειακής πλευράς η καύση - πυρόλυση - αεριοποίηση συμβάλλουν πολύ περισσότερο στην παραγωγή αερίων του θερμοκηπίου. Ακόμη και η «καλύτερη» καύση (με συμπαραγωγή ηλεκτρισμού και θερμότητας) υπολείπεται σημαντικά της ανακύκλωσης και φυσικά της μείωσης στην πηγή.
Η καύση ενός τόνου ανάμικτων ανακυκλώσιμων με συμπαραγωγή ηλεκτρισμού και θερμότητας μειώνει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα (CO2) κατά 95 κιλά στην καλύτερη περίπτωση, ενώ η ανακύκλωση ίδιου βάρους ανάμικτων ανακυκλώσιμων μειώνει κατά 760 κιλά τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα.
Η πρόσφατη τεχνολογία της Μηχανικής Βιολογικής Επεξεργασίας (ΜΒΕ), που προτείνεται για Αττική και Θεσσαλονίκη, και που επεξεργάζεται μηχανικά - βιολογικά τα απορρίμματα, μειώνοντας τον όγκο τους και παράγοντας καύσιμο SRF, περιέχει πλαστικό, χαρτί, ξύλο, ξηρή οργανική ύλη και άλλα καύσιμα υλικά, ενώ εξακολουθεί να έχει το πρόβλημα του τι θα κάνουμε το παραγόμενο SRF.
Οι λύσεις που υπάρχουν είναι:
• η ταφή σε ΧΥΤΑ με περιβαλλοντικό και οικονομικό κόστος,
• η χρήση σαν εναλλακτικό καύσιμο σε υπάρχουσες μονάδες, όπως μονάδες παραγωγής ενέργειας ή τσιμεντάδικα, λύση που είναι ακριβή και προϋποθέτει ότι δεν δημιουργούνται πρόσθετα περιβαλλοντικά και κοινωνικά προβλήματα στις τοπικές κοινωνίες,
• η καύση του σε ειδικές μονάδες, που επίσης θα χρειαστεί να κατασκευαστούν και που θα έχουν παραπλήσια μειονεκτήματα με τα αμιγώς εργοστάσια καύσης απορριμμάτων,
• το κόστος διάθεσης του SRF κυμαίνεται κατ’ ελάχιστο από 30 έως 50 ευρώ ανά τόνο για την ταφή ή την ενεργειακή του αξιοποίηση σε τσιμεντάδικα ή μονάδες παραγωγής ενέργειας και κατ’ ελάχιστο 100-150 ευρώ ανά τόνο για την περίπτωση της καύσης του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου