Από "γύψο" σε "γύψο"!

Σήμερα πάνε 43 χρόνια από εκείνο το μαύρο πρωινό που μια ομάδα (ΧΟΥΝΤΑ) επίορκων στρατιωτικών (ομάδα Παπαδόπουλου, Παττακού και Μακαρέζου) κατέλυσε τη δημοκρατία με στρατιωτικό πραξικόπημα επιβάλλοντας δια της βίας το στρατιωτικό νόμο .

Η ελευθερία του λόγου και της σκέψης , υπέρτατα αγαθά, βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, που ποτέ δεν τα διαπραγματευόμαστε, θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας, μπήκαν στο «γύψο» για 7 χρόνια 3 μήνες και 3 μέρες.
Τα στίγματα που άφησε η χούντα των συνταγματαρχών έμειναν ανεξίτηλα στις μνήμες όλων μας, και κάθε αναφορά σε εκείνες τις μαύρες μέρες είναι ιδιαίτερα οδυνηρή.
Κι όμως στις μέρες μας μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, επιβάλλει ξανά «γύψο».
Όχι βέβαια τον πολιτικό "γύψο" των συνταγματαρχών, αλλά ένα οικονομικό «γύψο» σε εκατομμύρια Ελληνες .
Διαβάστε ένα σχετικό άρθρο του Χρ.Θεοχαράτου στο «Αδέσμευτο Τύπο»
Από "γύψο" σε "γύψο"!
Οι σημερινές «εξελίξεις» στα δημοσιονομικά, εργασιακά, φορολογικά, εισοδηματικά, ασφαλιστικά και διαρθρωτικά, γενικά, προβλήματα της χώρας μας, δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία. Είναι προγραμματισμένες από χρόνια, από την εποχή της Συνθήκης της Λισσαβόνας.
Και το γεγονός αυτό το γνώριζαν και το γνωρίζουν όλοι οι πολιτικοί όλων των κομμάτων.
Απλώς, τόσο τα Κέντρα του Διεθνούς Κεφαλαίου, όσο και η εγχώρια πλουτοκρατία, ανέμεναν το κατάλληλο «τάιμινγκ», για την εφαρμογή τους: Δηλαδή, υπερχρέωση της χώρας, δυσκολίες στο δανεισμό της και μια κυβέρνηση με «δημοκρατικό πρόσωπο», την οποία να εμπιστεύονται, τόσο το διεθνές, όσο και το ντόπιο κεφάλαιο.
Και στις 4 Οκτωβρίου 2009 ήρθαν όλα μαζί.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου, φυσικά, όντας επί πεντέμισι χρόνια Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης (και πριν από αυτό, υπουργός Εξωτερικών) γνώριζε άριστα τις κατευθυντήριες γραμμές της Συνθήκης της Λισσαβόνας - όπως γνώριζε, εξ ίσου άριστα, και τα βασικά αρνητικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας. Τουτέστιν:
* Το δημόσιο χρέος των 292 δισ. ευρώ. Και,
* Το έλλειμμα του 2009, που, ενδεχομένως, να μην ήταν μονοψήφιο.
Αλλωστε, από την προεκλογική ακόμη περίοδο δήλωνε και ξαναδήλωνε ότι «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» ή ότι «η οικονομική κατάσταση της χώρας αποτελεί απειλή για την ίδια την εθνική κυριαρχία» -και άλλα πολλά που έδειχναν πλήρη γνώση της δημοσιονομικής εκτροπής - και όχι μόνο.
Παρά ταύτα, και υποσχέσεις έδωσε στους Ελληνες και τις Ελληνίδες και δεσμεύσεις ανέλαβε και «Σχέδιο» ισχυριζόταν ότι έχει για έξοδο από την κρίση - γνωρίζοντας ότι όλα όσα έλεγε όχι μόνο ήταν ανέφικτα, αλλά και θα έπραττε τα τελείως αντίθετα. Και το χειρότερο: επανέλαβε τα ίδια και μετά τη νίκη του, κατά τις Προγραμματικές Δηλώσεις του.
Το πρώτο τρίμηνο της κυβερνητικής θητείας κύλησε μέσα σ’ ένα όργιο αντιφατικών δηλώσεων, αντιδηλώσεων, φημών, διαρροών, σπερμολογιών, ανακοινώσεων, αναβολών και εξαγγελιών, - όλων υποταγμένων σ’ ένα επικοινωνιακό σχέδιο προς κάλυψη της στροφής 180 μοιρών που μεθόδευε η ηγετική ομάδα.
Κι άρχισαν οι μεθοδικές υπαναχωρήσεις, πίσω από διάφορα προπετάσματα καπνού.
Πρώτη υπαναχώρηση ο Προϋπολογισμός. Δεύτερη υπαναχώρηση το Πρόγραμμα Σταθερότητας. Τρίτη υπαναχώρηση, το τριπλό πακέτο περιοριστικών μέτρων. Τέταρτη υπαναχώρηση η «κόκκινη γραμμή» των τριών «δεν» στο Ασφαλιστικό που έγιναν είκοσι «ναι». Πέμπτη υπαναχώρηση στο Συμβούλιο Κορυφής όπου εμφανίζεται το ΔΝΤ. Εκτη, έβδομη… νιοστή υπαναχώρηση, υπαναχωρήσεις - παντού.
Όλα θέατρο. Και τα γεμάτα και τα άδεια πιστόλια. Και τα τρομοσενάρια περί αποβολής από την Ευρωζώνη και η φρενήρης κούρσα των επιτοκίων και οι άπιστες «αγορές».
Και το μόνο αληθινό είναι ότι, μετά τον «πολιτικό γύψο» της χούντας, έχουμε τον «οικονομικό και πολιτικό γύψο» της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών!
Και του ΠΑΣΟΚ, βεβαίως…