Το ότι ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ο κορυφαίος στην ελληνική μουσική δημιουργία, το αναγνωρίζουν όλοι: και οι εχθροί και οι φίλοι.. Τραγούδια ελπίδας και αντίστασης του λαού των αδυνάμων και των αδικημένων, σαλπίσματα εξέγερσης απέναντι σε κάθε μορφής τυραννία και εξουσία. Εκεί που δυσκολεύονται κάποιοι, είναι όταν ο Μίκης υπερβαίνει το συμ-«βολικό» κοστούμι της μερικής αναγνώρισης, όταν υψώνει το πληθωρικό ανάστημά του «διεκδικώντας» το δικαίωμα να διαβαστούν ως ενιαίο σώμα τόσο οι παρτιτούρες, όσο και οι πολιτικές του απόψεις. Τότε είναι που αρχίζει μια περίεργη, υπόκωφη μομφή για τον μέγιστο συνθέτη, τον οικουμενικό που, όμως, γίνεται μικρός, όταν ανακατεύεται με την πολιτική, τουτέστιν με πράγματα που δεν γνωρίζει… Τότε κονταίνει η διθυραμβική αναγνώριση, η φωνή του γίνεται ενοχλητική έως επικίνδυνη σε... κρίσιμα μάλιστα σημεία.
Το τίμημα της ενόχλησης πληρώνεται με την αποσιώπηση του πανθομολογούμενου μεγέθους, με την εξαφάνισή του απ’ την προβεβλημένη σκηνή και τα «Μέσα» της, με τη λοιδωρία των θέσεών του. Συνέβη αυτό αρκετές φορές στο παρελθόν, το ζήσαμε και πριν από λίγες μέρες όταν θέλησε ν’ ανάψει μια ακόμη σπίθα πολιτικής ανυπακοής και αντίστασης απέναντι στην κυβέρνηση του Μνημονίου……
Στ. Μαυροειδής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου