Η μετατροπή (κάποιας) Αθλητικής Ένωσης σε εταιρεία λαϊκής βάσης πρωτοακούσθηκε στη Ελλάδα από το Χάρρυ Κλυνν, κάπου το 1980, όταν είχε ασχοληθεί με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς.Ακούστηκε και για τον ΠΑΟΚ, όταν ο Δικέφαλος ήταν σε διοικητικό αδιέξοδο εξαιτίας της κακοδιαχείρισης των μεγαλομετόχων του, εξαγγέλθηκε προγραμματικά το 2003 με τον «Ολυμπιακό του 21ου αιώνα» και την «Ενωση 1924», χωρίς ποτέ στη Ελλάδα να υλοποιηθεί.
Από ένα σημείωμα του Συνδέσμου Φίλων Μπαρτσελόνα Αθήνας αντιγράφω.
«Έχει επικρατήσει η αντίληψη ότι ο πιο εύκολος τρόπος για να φτάσει ένας σύλλογος σε επιτυχίες είναι να βρεθεί ένας “λεφτάς που να τα σπρώχνει”. Αυτός είναι ο ένας τρόπος αλλά υπάρχει και άλλος. Αυτός που διδάσκει ο σύλλογος που λέγεται FC Βarcelona. Στην Μπάρτσα κανείς δεν περιμένει τον “λεφτά”... Ποτέ δεν χρειάστηκε “ο μεγάλος” για να την ξελασπώσει. Την Μπάρτσα την κυβερνάει ο κόσμος της, τα 160.000 μέλη της, τα οποία εκλέγουν διοίκηση σε τακτά χρονικά διαστήματα και έχουν δικαίωμα να ρίξουν τη διοίκηση με πρόταση μομφής αν υπάρχει η υποψία ότι αυτή λειτουργεί εκτός Καταστατικού. Τα μέλη έχουν δικαίωμα να ελέγχουν τη διοίκηση για το πού πάνε τα λεφτά από τα έσοδα του συλλόγου... Κανένας πρόεδρος της Μπαρτσελόνα δεν θα βάλει λεφτά από την τσέπη του, κανένας δεν θα βάλει λεφτά στην τσέπη του, κανένας δεν έχει τη θέση του εξασφαλισμένη ... Σε αντίθεση με την πρακτική που συναντά κανείς στην Ελλάδα, οι εμπορικές δραστηριότητες (μπουτίκ, έντυπα, μουσείο), τα γήπεδα, τα προπονητικά κέντρα, οι ακαδημίες ανήκουν στον σύλλογο και όχι σε εταιρείες συμφερόντων προέδρων και μεγαλομετόχων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου