Γιατί κλαίς Πρόεδρε ;

Τ’ αληθινά δάκρυα απεχθάνονται το φως της δημοσιότητας.
 ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ
Ο Πρόεδρος των 1.000 ευρώ ημερησίως δάκρυσε, γιατί ο λαός στη παρέλαση  τον γιουχάϊσε....
Δάκρυσε κι αυτός σαν κάποιους  άλλους Έλληνες που ζούνε με 3οο ευρώ τον μήνα ή σαν  κάποιους άλλους που δακρύζουν κοιτώντας τα παιδιά τους γιατί δεν μπορούν να τους προσφέρουν ούτε τα στοιχειώδη..

Από την ώρα που διαβάσαμε για τον πρώτο απελπισμένο που αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε την απόλυση, την ανεργία, την εξαθλίωση, το άδειο βλέμμα του παιδιού του μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν δεκάδες αυτόχειρες. Τι θλιβερή πρωτιά η χώρα του ήλιου, του απέραντου γαλάζιου, του τουριστικού μύθου να είναι σήμερα πρώτη σε αυτοκτονίες σε όλη την Ευρώπη.
Γι αυτό όμως δε δακρύσατε ποτέ, κύριε πρόεδρε.
Και όταν τα χημικά και τα δακρυγόνα πνίγουν την Αθήνα και τρέχουν ποτάμια τα δάκρυα αυτών που επιμένουν να μην αυτοκτονούν και να διεκδικούν το δικαίωμα τους στη ζωή, και το χαμένο γέλιο των παιδιών τους, τι σόι μόνωση έχει το προεδρικό μέγαρο, ώστε να μην τρέχει ένα δικό σας δάκρυ, κύριε πρόεδρε;
Είχατε τρεις επιλογές: τη συνενοχή, την άρνηση  να επικυρώσετε όλη αυτή την αντισυνταγματική, δηλητηριώδη νομοκαταιγίδα και – αν σας ήταν δύσκολο να προκαλέσετε πολιτειακό ζήτημα – την ηρωική έξοδο, με μια αξιοπρεπή παραίτηση.
Ας αφήνατε κάποιον, που δεν πολέμησε τους Ναζί, να υπογράφει τον ένα θάνατο μετά τον άλλο.
Κάνατε τις επιλογές σας.....
της Νίνας Γεωργιάδου