Του Φρεντερίκ Λορντόν
(...) Η πιο εντυπωσιακή ιδιότητα του νεοφιλελευθερισμού είναι η ικανότητά του
να τροφοδοτεί τα προωθητικά βήματά του με τις ίδιες τις αποτυχίες του. Οι
σύνοδοι κορυφής είναι ο κατ’ εξοχήν τόπος αυτού του μεταβολισμού, που ακόμα δεν
έχουμε δει το τέρμα του. Γιατί και η λιτότητα (που μόνο ένα παιδάκι θα μπορούσε
να πιστέψει ότι είναι μεταβατική και έχει κάποιο όριο) θα γνωρίσει το ολέθριο
πεπρωμένο που είχαν και τα προηγούμενα νεοφιλελεύθερα ευρήματα. Αυτή τη φορά,
διατηρώντας ό,τι έχει συγκομιστεί, θα χρειαστεί να μετακινηθεί, γιατί η τοξική
αντιπαραγωγικότητα της συντονισμένης ευρωπαϊκής λιτότητας τώρα πια είναι
εξόφθαλμη.Οι ίδιοι οι επενδυτές ζητούν ταυτόχρονα ένα πράγμα και το αντίθετό του –δημοσιονομική πειθαρχία και ανάπτυξη, η οποία δολοφονείται μεθοδικά από τη δημοσιονομική πειθαρχία... Ακόμα και οι ίδιες οι κυβερνήσεις αρχίζουν να το διαπιστώνουν, καθώς σύρονται από τις αγορές και ασχολούνται με το να παρακολουθούν όπως μπορούν τις διαδοχικές μετατοπίσεις των εντολών τους. Τέλος, ακόμη και το ΔΝΤ, πολύ πιο σοβαρά από άλλες φορές, αρχίζει να ανησυχεί που η περιοριστική πολιτική σκοτώνει την ανάκαμψη (όλες οι προβλέψεις για το 2012 αναθεωρούνται βιαστικά προς τα κάτω, ακόμη και για τη Γερμανία που περηφανεύεται για το εξαγωγικά προσανατολισμένο οικονομικό μοντέλο της)...η συνέχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου