Κακή κουρά

Τα σημειολογικά μας αντανακλαστικά έχουν κάπως αμβλυνθεί, ίσως γιατί κυριαρχεί πλέον μια συγκεκριμένη θεωρητική και ιδεολογική τάση που θεωρεί κάθε ερμηνευτική άτοπη ή και ύποπτη, ίσως γιατί έχουμε τόσο υπερεκτεθεί σε σημεία που πλέον δεν τα αντιλαμβανόμαστε παρά ως «εικόνες», με την έννοια που έδινε στις εικόνες ο C.S. Peirce. Σημεία δηλαδή που έχουν «τοπολογική ομοιότητα» με το αντικείμενο αναφοράς τους και δεν είναι παρά αυτό που δείχνουν: ένας διαδηλωτής στις ειδήσεις που πετάει μολότωφ δεν είναι παρά ένας διαδηλωτής στις ειδήσεις και ένας πρωθυπουργός που μιλάει από το Καστελόριζο, δεν είναι παρά ένας πρωθυπουργός στο Καστελόριζο, ακόμη κι αν από πίσω του εκείνη την ώρα περνάει μια ψαρότρατα με την ελληνική σημαία να κυματίζει. Ή ίσως πάλι να έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας στη δομή του κόσμου και να θεωρούμε μάταιη κάθε προσπάθεια αποκατάστασης του νοήματός του.
Ωστόσο, ο χαριτωμένος αυτός ευφημισμός που αποκαλεί την πτώχευση κούρεμα δεν αποσιωπεί μόνον μια λέξη ταμπού,  παραλλάσσοντας λεξιλογικά μια οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα που θα γίνει αργά ή γρήγορα από όλους αντιληπτή. 

Αντικαθιστά ένα συνειρμικό πεδίο –την πτώχευση-   ...η συνέχεια..
από Theophilos Tramboulis