Πόσο λίπος, ρε γαμώτο ,έχει ακόμα η τσέπη του Έλληνα και ψηφίζει Σαμαρά; Αυτή δεν είναι τσέπη, είναι ....εργοστάσιο κατεργασίας βούτυρου.

"φόβος"
1977
Χρ.Αλευράς
σίδερο-φωτιά
228Χ145Χ150 cm

Νίκησε, λένε κάποιοι, το «κόμμα του ανθρωποκτόνου Μνημονίου». Οι «γερμανοτσολιάδες», οι «ράλληδες», οι «δοσίλογοι», οι «ταγματασφαλίτες», οι «πουλημένοι». Οκέι, τώρα χαλαρώνουμε. Βαθιά ανάσα συντρόφια, πάμε με ζωντάνια. Εγώ πάλι λέω πως, αν νίκησε κάποιος, ήταν το κόμμα της Λογικής. Της γκόμενας που εδώ, στον καταραμένο τόπο, δέχεται απανωτούς βιασμούς....

Δεν νίκησε η λογική, μου αντιτείνει εξ αριστερών μια καλή συνάδελφος, αλλά ο φόβος.   Δεκτό επί της αρχής.

Όμως, λογική και φόβος είναι κοντά, πολύ κοντά. Λογική και φόβος είναι ξαδερφάκια.  Ο πολιτισμός βασίστηκε πάνω στο φόβο. Εγγεγραμμένος στο ανθρώπινο γονιδίωμα από διαδοχικά σοκ τρόμου, ο φόβος είναι δύναμη συντήρησης και επιβίωσης.

Οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν χτιστεί πάνω στο φόβο. Ας θυμηθούμε το Κοινωνικό Συμβόλαιο του Hobbes, όπου, για να ξεφύγουν από το «homo homini lupus» και το «bellum omnium contra omnes», οι άνθρωποι έβαλαν τσολιά στ’ αρχίδια τους το Κράτος – αναγκαίο κακό.

Όλα σχεδόν τα μεγάλα μνημεία του πνεύματος, είναι μνημεία φόβου: από τα κάστρα και τις οχυρώσεις έως τις εκκλησίες και τα μοναστήρια, από τα παλάτια και τις πυραμίδες, έως τα φράγματα των ποταμών και την εξερεύνηση του διαστήματος. Έως το μέγιστο: τη συγκρότηση της πολιτικής κοινωνίας.

«Ποιο είναι το κυρίαρχο γνώρισμα του σημερινού αστού;» ρώταγε η Σιμόν ντε Μπωβουάρ στο «Η σκέψη της Δεξιάς σήμερα».   Ο φόβος, λέει. «Ο σημερινός αστός φοβάται».

Φυσικά και φοβάται. Δεν ξέρω για σας, αλλά για μένα οι νύχτες απ’ την 6η Μαΐου και μετά, άρχισαν να γίνονται όλο και μικρότερες.

Στο τέλος, απλώς σταμάτησα να κοιμάμαι κι έβαζα το κεφάλι μου για μισή ώρα τη μέρα στην πρίζα, σε ένα τζεϊμσμποντικό μαραφέτι, τύπου εξομοιωτής ύπνου, για να μην τα τινάξεις ξαφνικά από εγκεφαλικό.

Όσο ακόμη κατάφερνα να κοιμάμαι, σουλάτσερναν στους εφιάλτες μου παράξενα όντα με ονόματα όπως Στρατούλης, Μηλιός, Λαφαζάνης, Γλέζος, Κωνσταντοπούλου.

Η θεραπεία ήταν εκεί μπροστά μου έτοιμη, προκλητικά χαμογελαστή: «πάρε και συ ένα τσίπραλεξ, μπορείς». Κι όλα τα βάσανα θα τελειώσουν ως δια μαγείας. Όπως με το μπλε και το κόκκινο καργιόλι του Μάτριξ. Το ένα σε βάζει στην εικονική πραγματικότητα της Τσίπρα-λαντ, όπου ρέει μέλι και γάλα.

Το άλλο σε επαναφέρει στην «πραγματική» πραγματικότητα του κοσμοσκάφους «Γκρης», όπου τρως ένα αηδιαστικό υποκίτρινο νερόζουμο και λες κι ένα τραγούδι.

Τρίτος δρόμος προς το σοσιαλισμό δεν υπάρχει κι ο Καντάφι δεν είναι πια μαζί μας.

Πούστικο πράμα ο φόβος. Αδειάζει το αίμα απ’ τις φλέβες και το μαζεύει στο στομάχι, νιώθεις μια ατονία, σαν να έχεις μπει στη μηχανή της συρρίκνωσης.

Κι απ’ την άλλη, να σου ‘ρχονται στο φατσοβιβλίο βροχή οι αναρτήσεις από ξώχαρα γκομενάκια πούχουν του κώλου τους το χαβά: πού θα βγούμε το βράδυ, είμαστε στην τάδε καφετέρια και περνάμε σούπερ, «όποιος σε πληγώνει δεν αξίζει την αγάπη σου» και άλλα συναρπαστικά.

Μα διάολε, σε ποιον πλανήτη ζουν τα μαλακισμένα; Τόσο λίπος έχει η τσέπη του μπαμπά ακόμη; Αυτή δεν είναι τσέπη, είναι εργοστάσιο κατεργασίας βουτύρου.  Σας ζηλεύω ρε.
 Ειλικρινά.    

 Έγραψε ποιητικά ο John Black