Αντίο, Υπουργείο Πολιτισμού.

Πάει το Υπουργείο Πολιτισμού. Συγχωνεύτηκε με το Παιδείας. Και αναρωτιέμαι. Δεν βρέθηκε κανένας να υπερασπιστεί την αναγκαιότητά του, ειδικά μια εποχή που θυμίζουμε στους Γερμανούς ότι εμείς χτίζαμε Παρθενώνες όταν αυτοί έτρωγαν βελανίδια; Και να φανταστείτε ότι δύο από τους τρείς πολιτικούς αρχηγούς, που στηρίζουν τη νέα κυβέρνηση, έχουν περάσει από την Μπουμπουλίνας, την έχουν εκμεταλλευθεί κάργα για το πολιτικό τους προφίλ. Τίποτα δεν κατάλαβαν για τη σημασία αυτού του έρμου του υπουργείου;

Ο Σαμαράς από κεί ξεκίνησε θριαμβευτικά την επιστροφή του στην Νέα Δημοκρατία μνημονεύοντας Ελύτη και Παύλο Ζάννα. Από κεί πήρε φόρα για να γίνει σήμερα πρωθυπουργός. Άλλο αν είδε το σύντομο περάσμά του από το ΥΠΠΟ  σαν μια καλή ευκαιρία να μειώσει την ανεργία στη γενέτειρά μου και γενέτειρά του Μεσσηνία. Ο Βενιζέλος από την άλλη, συνταγματολόγος περιωπής, μάλλον σαν σκαλοπάτι προς κάποιο ανώτερο υπουργείο αντιμετώπιζε πάντα τα καθήκοντά του στον χώρο του πολιτισμού, αν και ούτε άσχετος ούτε αδιάφορος ήταν.

Αλλά ο Κουβέλης; Ο Κουβέλης, που έδωσε μάχη να σώσει τους δημόσιους υπαλλήλους; Δεν μπορούσε να δώσει άλλη μία; Έχουμε μάθει να θεωρούμε την ανανεωτική αριστερά ως προνομιακό χώρο για την τέχνη και τη διανόηση. Να το ξεμάθουμε. Εγώ ήδη το ξέμαθα.
η συνέχεια....