Τι είναι η πατρίδα,που τρέχουν να ..σώσουν; Μην είν' οι κάμποι; Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;

Πού είναι το κοινωνικό κράτος;

«Έχουμε το ακριβότερο κοινωνικό κράτος στην ευρωζώνη,

 δεν μπορούμε να το συντηρούμε άλλο με δανεικά»

λέει ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας.

Η σκηνή στο μετρό της Αθήνας πριν λίγες μέρες: Ανάμεσα σ’ αυτούς που μπαινοβγαίνουν ζητιανεύοντας, άρρωστοι, ανάπηροι ή με παιδιά που χρειάζονται κάποια δύσκολη επέμβαση, μπαίνει κάποια στιγμή ένα νέο παιδί κάτω των 30. Εξηγεί ότι δεν έχει τίποτα, είναι υγιής και αρτιμελής, μόνο που δεν βρίσκει δουλειά, κανείς δεν τον προσλαμβάνει, ούτε έχει κάποιον άλλο να τον φροντίσει. Είναι λοιπόν αναγκασμένος να ζητά χρήματα από τον κόσμο για να φάει. «Καταλαβαίνω ότι το βαγόνι του τρένου δεν είναι τράπεζα», λέει, είναι φανερή στο βλέμμα του η επίγνωση του αυτοξευτελισμού του, αυτό που δεν λέει είναι ότι αν ήταν, δεν θα είχε καμιά πιθανότητα να πάρει ούτε τα λιγοστά ευρώ που αποκόμισε από τους συνεπιβάτες του.  Όταν νέοι άνθρωποι αναγκάζονται να υποβληθούν σε τέτοια ταπείνωση μόνο και μόνο για τα αυτονόητα, για ένα πιάτο φαΐ, είναι φανερό ότι το κράτος είναι ανύπαρκτο, είναι αλλού. Στην περίπτωση της Ελλάδας βρίσκεται ίσως στη Γερμανία, το γκριζοπράσινο από το στρες πρόσωπο του Σαμαρά είναι εκείνο του παγιδευμένου σε ένα θανάσιμο αδιέξοδο. «Να σώσουμε την πατρίδα μας», λέει. Αλλά τι είναι πατρίδα; Μην είν' οι κάμποι; Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά ή ο ήλιος μας που χρυσολάμπει; Δεν εννοούν όλοι το ίδιο μιλώντας για την πατρίδα που πρέπει να σωθεί. Εκτός από τον εαυτό τους, τον μισθό και τα κεκτημένα τους, ο νεαρός στο μετρό π.χ. τι είναι;

 Η αναγκαία θυσία, η Ιφιγένεια που πρέπει να χαθεί για να φυσήξει το αεράκι της ανάπτυξης;