«ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΠΥΓΜΗΣ»

Γράφει ο : Γιώργος Ν. Ουρσουζίδης  

Συνέβη το αδιανόητο, ο θάνατος ενός παλικαριού - του Παύλου Φύσσα - από τους δειλούς δολοφόνους των δυστυχισμένων και κατατρεγμένων της οικουμένης που ζήτησαν καταφύγιο στην πατρίδα μας! 

Δεν πτοήθηκε, ούτε καν΄ ενοχλήθηκε το δικομματικό κατεστημένο απ΄ τις επανειλημμένες δολοφονικές επιθέσεις  με θύματα μετανάστες. Τουναντίον, άνθρωποι του στενού πυρήνα της εξουσίας, ανάξιοι να αναφερθούν  τα  ονόματά τους αφού πίσω από ένα όνομα θεωρητικά υπάρχει άνθρωπος και όχι ανδρείκελο, ένοιωθαν  ικανοποίηση! Άλλοι έκαναν την βρώμικη δουλειά, ενώ αυτοί απολάμβαναν την «εκκαθάριση» της Αθήνας από τους παρείσακτους και την μεταφορά τους στα απάνθρωπα σύγχρονα «κέντρα συγκέντρωσης» τύπου Αμυγδαλέζας, χαρά των νεοναζί! Και μάλιστα με το αζημίωτο, αφού η «Γηραιά ήπειρος» εκπορνευόμενη επιδοτεί αδρά την στέρηση της ελευθερίας, αρκεί μα μην φτάσει το «κύμα» της μετανάστευσης στα ενδότερα.

Το αίμα του Παύλου, αγνό, αμόλυντο, απλώθηκε από τον Πειραιά σ΄ όλη την Ελλάδα. Όλοι αισθανθήκαμε το άδικο, νοιώσαμε την αιδώ, επειδή ανεχθήκαμε ένα τσούρμο δειλών με σιδερογροθιές, μαχαίρια και ρόπαλα να εγκληματεί σε βάρος αθώων πολιτών, και δεν αντιδράσαμε έγκαιρα. Θαρρείς και περιμέναμε οι κυβερνώντες να υπερασπισθούν την ασφάλεια μας, την αξιοπρέπειά μας, υπηρετώντας τα αυτονόητα και ενεργώντας  ανάλογα!

Από το δοκίμιο του μεγάλου Έλληνα παιδαγωγού, φιλόσοφου και δοκιμιογράφου   του 20^ου αιώνα  , Ε. Π. Παπανούτσου «Το δίκαιο της πυγμής» (κοινωνικοπολιτικά), νομίζω πως πρέπει να καταγραφεί το παρακάτω απόσπασμα:     [.…θα υπενθυμίσω   τον έξοχο μύθο του Πρωταγόρα στον ομώνυμο διάλογο του Πλάτωνα. Κατά την μοιρασιά των δώρων - λέγει ο αρχαίος σοφιστής – που έκανε ο Επιμηθέας στα πλάσματα της Δημιουργίας, ο άνθρωπος ξεχάστηκε και αδικήθηκε. Έτρεξε τότε ο αδερφός του ο Προμηθέας, έκλεψε τις τέχνες από το θεϊκό εργαστήρι και τις χάρισε στους ανθρώπους, για να σωθούν με όπλα από τα άλλα ρωμαλέα ζώα. Πάλι όμως τα θηρία τους δεκάτιζαν, γιατί πόλεις δεν υπήρχαν και ζούσαν διασκορπισμένοι. «Προσπάθησαν λοιπόν να συγκεντρωθούν πολλοί μαζί και να εξασφαλίσουν τη σωτηρία τους χτίζοντας πόλεις. Όταν όμως μαζεύονταν, αδικούσε ο ένας τον άλλον , γιατί δεν είχαν την πολιτική τέχνη, ώστε πάλι σκορπίζονταν εδώ και εκεί και καταστρέφονταν. Τότε ο Ζευς, επειδή φοβήθηκε για το γένος μας μήπως εξαφανισθεί εντελώς στέλνει τον Ερμή να φέρει στους ανθρώπους την αιδώ και τη δικαιοσύνη, για να υπάρξει αρμονία στις πόλεις και δεσμοί που δημιουργούν την φιλία» (322 b,c).

       Όπως οι πρώτοι άνθρωποι του μύθου, έτσι και οι σημερινοί λαοί ζουν διασκορπισμένοι απάνω στον πλανήτη μας και κινδυνεύουν να καταστραφούν, όχι από τα θηρία πια, αλλά επειδή ακόμα δεν ανακάλυψαν την πολιτική τέχνη, που θα τους ενώσει σε μίαν «οικουμενούπολη» (όπως πολύ ωραία την ονόμασε ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης), για να ζήσουν εκεί αρμονικά λύνοντας με το λόγο και όχι με το «δίκαιο της πυγμής» τις διαφορές  τους. Για να το επιτύχουν αυτό άλλος τρόπος δεν υπάρχει παρά – όπως λέγει ο μύθος – να αξιοποιήσουν τα δώρα του Θεού : την αιδώ και την δικαιοσύνη, όχι αυτήν την φορά σε τοπική, αλλά σε παγκόσμια κλίμακα. Κάποτε θα το κατορθώσουν – ύστερα από μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες αιώνων (δεν είναι πολλοί για την ιστορία του κόσμου…). Και τότε, κοιτάζοντας πίσω, στα χρόνια και στα ήθη τα δικά μας, θα μιλούν για μας με ιλαρότητα και θα μας ειρωνεύονται που με όλη την εξυπνάδα μας δεν είχαμε καταλάβει, ότι το μυαλό είναι πιο δυνατό από την γροθιά….]

     Αν, «ο δρόμος προς το καλό περνάει  απ΄ το κακό»,  τότε  η θυσία του Παύλου ας είναι η έσχατη, και ο πόνος των γονιών του η ελπίδα μας για κάτι καλύτερο, και η ντροπή μας !