Η αιθαλομίχλη σαν ανατρεπτικός πολιτειακός παράγοντας

Το τζάκι αυτά τα δίσεκτα χρόνια,είναι κάτι σαν τον ...καλό τον μύλο.

 Όλα τα αλέθει (καίει)...

 Όλα τα κάνει παρανάλωμα το πυρ το ...εσώτερον -εκείνο της κατοικίας μας - προκειμένου να αποδοθεί ένα κάποιο ποσό ενέργειας στους  παγωμένους χώρους των δύσμοιρων ελληνικών σπιτιών.

  Παλούκια του φράκτη,(δικά μας και  του γείτονα) , σπασμένα από τον άνεμο κλαδιά δένδρων, αναμιγνύονται τέλεια με τις φορμάικες και τις μελαμίνες που βρέθηκαν στην αποθήκη αλλά και τις καρέκλες που....βαρεθήκαμε , τα τραπέζια που μάλλον δεν χρειάζονται, αφού δεν υπάρχει υλικό για  να ταΐσουν κάποιον , τα παλιά κομοδίνα, και την ντουλάπα της γιαγιάς, και αλλά παρεμφερή καύσιμα και μη, καταλήγουν στάχτη στο βωμό της σύγχρονης ηλιθιότητας που μας καταδίκασαν κρετίνοι άρχοντες.

Κάποιοι προνομιούχοι βέβαια, που καίνε  κανονικά καυσόξυλα, απορούν γιατί όλος ο τόπος έχει πήξει στην αιθαλομίχλη , που οφείλεται ο πρόσφατος ξερόβηχας που απέκτησαν και δεν λέει να ξεκολλήσει, γιατί τσούζουν τα μάτια τους, γιατί δεν μπορούν να αναπνεύσουν, γιατί....

 Σαφώς με τέτοιο ζαβλάκωμα  οι προνομιούχοι σίγουρα θα ξαναψηφίσουν –ξαναεγκρίνουν –τις πολιτικές τους επιλογές που όμως,  «είτε τα φάγαμε, είτε  δεν τα φάγαμε » όλους πακέτο, μας οδήγησαν εδώ.

  Εκτός φυσικά και αν στο μεταξύ κάνει το θαύμα της  .... η  αιθαλομίχλη!