Ξυπνήσαμε
μέσα σ' έναν εφιάλτη εκείνο το πρωί της
21ης Απρίλιου. Ξυπνήσαμε και είχαν βγει
τα τανκς
των συνταγματαρχών στους δρόμους. Ο
εφιάλτης είχε γίνει πραγματικότητα.
και, όταν ξυπνήσαμε εκείνο το πρωί, ήταν
η
ζωή
απαγορευμένη. Κι έπρεπε να διαλέξουμε.
Ζωή
χωρίς ζωή, σαν θάνατος, ή η ζωή μας, όπως
τη θέλαμε και την ονειρευόμαστε εμείς.
Και βέβαια διαλέξαμε. Το θάνατο. Των
άλλων: εκείνων που μας πήραν τη ζωή ...
Ήταν
η αρχή του χρονικού ενός προαναγγελθέντος
θανάτου που χρειάστηκαν εφτά χρόνια
για να επέλθει. Και κυνηγητό, παρανομία,
ξύλο, βασανιστήρια, φυλακές, εξορίες...
 |
| Το κολαστήριο της Γυάρου |
Σήμερα,
είκοσι δύο χρόνια μετά την πτώση της
δικτατορίας, απολαμβάνουμε ατομικά,
μοναχικά, βαριεστημένα την πληκτική
δημοκρατία που αναστήσαμε και τον
πολύχρωμο αλλά εν πολλοίς ρηχό και.
βαρετό πολιτισμό της, τον πολιτισμό
μας.
Γι'
αυτόν παλέψαμε; Ε, όχι δα. Όμως καλά είναι
κι έτσι. Είμαστε ελεύθεροι κι όποτε
θέλουμε, αν θέλουμε, μπορούμε να διαλέξουμε
ζωή, πολιτική, πολιτισμό. Ή, αν έχουμε
τα κότσια, να αντισταθούμε, να ανατρέψουμε,
να πάμε αλλού. Όπου είναι η ζωή που μας
αρέσει...
[* Το
κείμενο γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στις
20 Απριλίου 1996 στο Έθνος. ..]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου