Δεν είναι το μαύρο χρώμα αυτό που με τρομάζει…

Γράφει η: Κατερίνα Πολύζου

Δεν είναι οι πιέσεις, ούτε το φάσμα μιας ανεργίας μεσόκοπης…
Δεν είναι καν οι ατέρμονες υποκλίσεις στα κακομαθημένα καθεστώτα επιβολής συνειδήσεων… που κάνει τον φόβο ν’ αναδεύει μέσα μου….
 Δεν είναι αυτό που ακόμα του επιτρέπω να σκάβει στα βάθη της ψυχής και να δοκιμάζει της αντοχές μιας συνείδησης εκφυλισμένης  που αποφεύγω…
 Αυτό που  έχει τη δύναμη και με παραλύει είναι η κάθετη και αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα μιας ανοχής περίπου… συνένοχης..
Είναι η διαστρέβλωση που εμπεδώνεται ως η απόλυτη, αψεγάδιαστη και σοφή σωτηρία… που καταφέρνει και μ’ εξοργίζει ανήμπορα… ωστόσο.
 Δεν είναι οι ουρές των ταπεινωμένων ασθενών, των ανάπηρων, των άπορων…  στις εδώ και μήνες κλειστές «επιτροπές πρόνοιας» που με ανησυχούν…
Ούτε οι σπασμένοι άνθρωποι που συναντώ σε κάθε πόλη… σε κάθε δρόμο είναι αυτοί που με αποκαρδιώνουν…
Είναι αυτή η λαίμαργη ευπείθεια σε ότι μας βολεύει  να μην κατανοούμε… που με ισοπεδώνει.
Είναι η έπαρση του μαζικά αναπαραγόμενου τηλεοπτικού ψεύδους που με συντρίβει…
Είναι που οι θλιβερές και ξέχειλες από φαυλότητα βεβαιότητες των δυναστών βρίσκουν ακόμα βήμα και χώρο στις αλλοπρόσαλλες κοινωνίες του παρόντος, αυτό που με σοκάρει.
Ψιθυριστά… σχεδόν με κομμένη ανάσα… αναρωτιέμαι: «Πάντα έτσι ήμασταν;»