28η Οκτωβρίου σαν .....Ξεφλουδισμένη «γιορτή»...

Γράφει η : Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ

Τούτη η επικείμενη 28η Οκτωβρίου έρχεται σέρνοντας την ημερολογιακή της υποχρέωση... Σημαδεμένη με το φως του αίματος. Του αίματος που, χωρίς δεύτερη σκέψη, με πάθος που κατανικάει το φόβο, ξόδεψαν οι αθώοι που αντιστάθηκαν. Αυτοί που πολέμησαν για να μη σκοτεινιάσει η πατρίδα, προσδιορίζοντάς την ως γενναίου λαού τόπον υψώνοντα ανάστημα στη σβάστικα.
Η λέξη έπος θα συρθεί και πάλι σε μεγαλοστομίες και ύβρεις, ξέφλουδη απ' το λαϊκό της περιεχόμενο, από την ίδια της την υπόσταση, αυτήν που αποκτιέται μόνον απ' τη θυσιαστική ποιητική των μαζών, όταν αναλαμβάνουν το βάρος του δίκαιου πολέμου. Θα διαβαστούν μηνύματα. Θα τελεστούν μνημόσυνα χωρίς πένθος για τους ανθούς που θερίστηκαν. Θα ξεθαφτεί πρόχειρα και το άσμα ηρωικό και πένθιμο, ανάμεσα σε σπόντες για τη φορολογία ακινήτων κι άλλα ζοφερά της πολιτισμένης καπιταλιστικής επικαιρότητας. Το θράσος να κολλάνε τα σημερινά σβαστικοφόρα φασισταριά τη μούρη τους στα καλλιτεχνήματα των τάφων, υπερασπιζόμενα την «παρεξήγηση» της Ιστορίας, τείνει να αντιμετωπιστεί ωσάν απλή ανορθογραφία που διορθώνεται. Σα σβησμένο τατουάζ η επέτειος για τους αναιδείς της εποχής. Με το Οχι της να θρυμματίζεται σε άπειρα μικρά σφαιρίδια ευκαιριακής ιδιοτέλειας. Ετσι που ο τότε χαμένος ανθυπολοχαγός να αντιπαρατίθεται χυδαία με τα φρικιά της επικαιρότητας ενός εμπόλεμου ειρηνικού κόσμου.
Θέλει πολύν κόπο, περίσσιο πολιτισμό, αποθέματα γνήσιας κουλτούρας, αγάπη για τα νιάτα, για το μέλλον του ανθρώπου, ώστε να μπορέσει σήμερα ένας δάσκαλος, ένας παππούς, ένας ελεύθερος πολίτης, ένας απλός κοινός νους, βρε αδερφέ, που δε σταμάτησε τη λειτουργία του με άλλοθι την επιβίωση, να μιλήσει για τη μέρα. Να δώσει στήριγμα απ' το νόημά της σε χειμαζόμενες μάζες. Να επιμείνει πως υπάρχουν και δυνατότητες και ιστορικές αποδείξεις πως με τα ψίχουλα άμα δεχτείς να ζεις, τότε η Ελευθερία δεν είναι σκοπός ζωής άξιος θανάτου, αλλά εξαργύρωση μιας νομοτέλειας εμπορικής που συσκευάζεται σε ανάγκη.
Μέσα στον πόλεμο, με ηττημένο το στρατό, με κατοχή και βαρβαρότητα, και πείνα, γεννήθηκε η Εθνική Αντίσταση. Το Επος του Λαού, το ΕΑΜ. Αυτήν την ποίηση υπογραμμίζει συμβολικά το ημερολόγιο. Που αυτές τις μέρες θα παρέχεται διαστρεβλωμένη, συσκευασμένη σε κονσέρβες σκοπιμότητας, ως αφορμή για διαδικτυακές εξάρσεις ενός οιονεί φθηνού εμφυλίου απόψεων. Στην αστική παραμόρφωση, θα ακουστεί στα καφενεία και τις ταβέρνες, στην «όαση», δηλαδή, της επίσημης αργίας, αβίαστα και συνάμα μονότονα ένα «χρόνια πολλά». Ρωτάς ποιος «γιορτάζει»;