Γιατί, δεν γεννήθηκα μέντιουμ ;

Εδώ και μερικά χρόνια κάθε τρεις μήνες «σκάει» μια εθνική συναλλαγματική που δεν έχουμε να πληρώσουμε. Κάθε τρεις μήνες φτάνουμε στο χείλος της καταστροφής. Τα μέντιουμ τη βλέπουν κι όλας, σε όραμα έγχρωμον τεχνοκολόρ. Πείνες. Φρίκες. Λαδέμποροι. Γιουρούσια.  Αλλά στο τέλος - αν επιδείξουμε ωριμότητα και καθήσουμε να μας δαγκώσουν λίγο, τη γλιτώνουμε.

Ρίκα Βαγιάνη

Κι έτσι, λουφάζω στη γωνιά μου και τρώω τη δάγκα.

Τα μέντιουμ δείχνουν κάπως ικανοποιημένα – στην αρχή. Με συγχαίρουν, κιόλας, επειδή  ‘επέδειξα ωριμότητα’. Αλλά εγώ έχω μια ενόχληση, σαν να με χτυπάει το παπούτσι, διότι  μια φωνή μέσα μου λέει (αν και δεν είμαι μέντιουμ) ότι επέδειξα μια μαλακία και μισή, αυτό επέδειξα. Μου τη σπάει αυτή η φωνή.

Δηλαδή, μέντιουμ, δεν παίζει καθόλου η πιθανότητα να έχουμε κάποιο μέλλον; Πιο συμπαθητικό; Ούτε κατά διάνοια η περίπτωση να οργανωθούμε, να συνέλθουμε, να πατήσουμε στα πόδια μας, να πάρουμε ένα δρόμο λίγο πιο φέξε; Η μικρολεπτομέρεια ότι άλλη δουλειά δεν κάνουμε τα τελευταία τέσσερις χιλιάδες χρόνια - έχουμε διώξει από πάνω μας ό,τι εισβολέα, κατακτητή, ανωμαλάρα ή φασισταριό υπήρχε και δεν υπήρχε στον αιώνα τον  άπαντα, είναι για τον κλώτσο;  Να ενημερώσω και τα παιδιά, αν είναι, που τους έχουμε ζαλίσει τον έρωτα με την «Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει» και το «ελευθερία ή θάνατος» και άλλα μυρωδάτα.
«Δεν ξέρεις εσύ, παιδί μου», επιμένει  το μέντιουμ. «Αυτά  που συμβαίνουν είναι η φυσική σου τιμωρία, επειδή ως χαρακτήρας είσαι μια βδέλλα, ως προσωπικότης ένα μηδέν και ως ανθρώπινο δυναμικό μια πατημένη κουράδα - χωρίς να θέλω να σε κολακεύσω. Φυσικά και πρέπει να εξευτελισθείς - αυτός είναι ο μόνος τρόπος προς τον εξαγνισμό»....

...Και λουφάζω μπερδεμένη, πάλι στη γωνιά μου.  Στον καναπέ μου. Τι να αντιτάξεις σε κάποιον που είναι απολύτως βέβαιος ότι βλέπει το μέλλον; 
Γιατί, αχ γιατί, δεν γεννήθηκα μέντιουμ;