Τα παιδιά στο Κονγκό ξέρουν πως αν φάνε σήμερα, αύριο θα μείνουν νηστικά ...τα Ελληνάκια;

Μπορεί ο τίτλος των New York Times  να συμπυκνώνει απολύτως την ουσία του ρεπορτάζ, όμως είναι οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά.

Πως, για παράδειγμα, την τελευταία δεκαετία οι περισσότεροι Κονγκολέζοι δεν έχουν πια τη δυνατότητα ούτε ενός πλήρους γεύματος την ημέρα κι είτε, στην καλύτερη περίπτωση, τρώνε μέρα παρά μέρα, είτε, στη χειρότερη, δύο φορές την εβδομάδα.

Πως οι γονείς είναι εκείνοι που παίρνουν την απόφαση «ποιος τρώει σήμερα και ποιος όχι» και, συνήθως, είτε ένας εξ’ αυτών στερείται εναλλάξ με τον άλλον την τροφή, είτε -αν έχουν αρκετά παιδιά- τη μια μέρα τρώνε τα μεγαλύτερα σε ηλικία και την άλλη τα μικρότερα.

Αυτή την πρακτική του εναλλάξ φαγητού την ονομάζουν «délestage». Δάνειο από τα γαλλικά ο όρος, υποδεικνύει τις διακοπές ρεύματος.

Και να σκεφτεί κανείς ότι το Κογκό είναι χώρα με ορυκτό πλούτο και καταπράσινα τοπία. Δυστυχώς, χρόνια τώρα, οι κυβερνώντες διευκολύνουν, σκανδαλωδώς, μόνο την εξόρυξη χαλκού και κοβαλτίου, διαθέτοντας λιγότερο από το 1% του προϋπολογισμού στη Γεωργία. Το Κονγκό, ενώ θα μπορούσε, δεν παράγει τίποτα. Φασόλια, για παράδειγμα, εισάγει 20.000 τόνους ετησίως. Η μισή χώρα υποσιτίζεται, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία διεθνών οργανισμών.

Ενα ρεπορτάζ για τη δικιά μας χώρα με «οδηγό» μια ελληνική πενταμελή οικογένεια ανέργων (νεαρό ζευγάρι με μικρό παιδί που συμβιώνουν με τους επίσης νέους σε ηλικία παππούδες), καταγράφει τα ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα λόγω κρίσης και περικοπών στην υγεία που αντιμετωπίζουν οι μη έχοντες. Δεν ξέρω πόσα καμπανάκια μου χτύπησαν όταν άκουσα την παιδίατρο Λιάνα Μαϊλλη, με τη μεγάλη εθελοντική εμπειρία στην Αφρική, να λέει πως όλο και πιο πολλά ελληνάκια έχουν πια ανάγκη, όπως και τα παιδιά της Μαύρης Ηπείρου, από δωρεές για να μπορέσουν να εμβολιαστούν. Πως επιστημονικά καταγράφεται πια κι εδώ, ότι παιδιά δεν τρώνε απλά ότι βρίσκουν, τρώνε από τα σκουπίδια. Καταγεγραμμένο, επίσης, εδώ κι ένα χρόνο, είναι, ότι η πλειοψηφία του κόσμου που περνά το κατώφλι των Γιατρών του Κόσμου, είναι Έλληνες.

Δεν ξέρω, επίσης, πόσα καμπανάκια μου χτυπούν όταν υποσυνείδητα «διαβάζω» Ελλάδα εκεί που ο συνάδελφός μου γράφει για πλούσιο Κονγκό στην καταστροφή του οποίου συνεισέφεραν τα μέγιστα οι κυβερνώντες του. Τι να πω;  Ελπίζω να μη δούμε κι εδώ délestage φαγητού στο βαθμό που το ζει το Κονγκό.

Μαρία Καρχιλάκη