Την περασμένη Δευτέρα κάποιες δεκάδες άνθρωποι, μαζεύτηκαν έξω από
το πυρπολημένο Αττικόν. Εκεί άναψαν μερικά κεριά δημιουργώντας μια συμβολική
αλυσίδα προκειμένου "να διαμαρτυρηθούν βουβά για το ξήλωμα της ζωής
τους". Το γεγονός, το κάλυψαν σχεδόν όλα τα κανάλια, τα ραδιόφωνα και οι
εφημερίδες, ενώ κάποιοι προβεβλημένοι (σκηνοθέτες, συγγραφείς, δημοσιογράφοι)
από τους συγκεντρωθέντες έκαναν και δηλώσεις γεμάτες θυμό, συγκινησιακή φόρτιση
και περίσσια δραματοποίηση......
Σκέφτομαι και εγώ να προκαλέσω ένα δεύτερο γεγονός, να δημιουργήσω
μια δεύτερη συμβολική αλυσίδα για το "ξήλωμα της ζωής μας". Δεν έχω
σκεφτεί ακόμα τον χώρο τον οποίο μπορώ να κυκλώσω. Και πρέπει να βρω κι άλλους.
Αλυσίδα μόνος μου πώς θα φτιάξω;....
.....Ιδέες υπάρχουν, ποιός αμφιβάλλει γι' αυτό. Χιλιάδες ίσως. Όσες και
οι "ξηλωμένες ζωές". Αλλά βρε αδελφέ, πρέπει να τις ιεραρχήσουμε
πρώτα. Δεν προλαβαίνουμε να τις υλοποιήσουμε όλες. Μία, μία. Να προηγηθούν
αυτές για το "Αττικόν" ή να κοιτάξουμε τίποτα άλλο πριν; Μήπως να
ξεκινήσουμε μ' εκείνο το παιδάκι που λιποθύμησε στο σχολείο γιατί δεν είχε
φάει; Επειδή δεν είχε φαγητό στο σπίτι και δυο ευρώ χαρτζηλίκι. Λέμε τώρα.
Λαϊκισμός ε; Καλά, να ξεκινήσουμε με το Αττικόν, λοιπόν. Και βλέπουμε. Μπορεί
να χαθούν μερικές ζωές ενδιάμεσα, αλλά εντάξει. Κάθε κοινωνία, ιεραρχεί τις
ανάγκες της. Και οι "ξηλωμένες ζωές", πρέπει να πάρουν την σειρά τους
κι αυτές. Σαν τις ουρές των συσσιτίων...περισσότερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου