Ὅτι οὐ δεῖ βλασφημεῖν, ὅτι οὐ δεῖ ὑβρίζειν.....

Δεν πρέπει να βλασφημούμε ούτε να βρίζουμε..(Επιστολή 22η του Μ. Βασιλείου)

Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική, αλλά κυρίως πολιτική, στρατιωτική και οικονομική), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους   της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο -που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση-, θεωρούνταν ότι διέπραττε «ὓβριν», δηλ. παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς, με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους.

Η βίαια, αυθάδης και αλαζονική αυτή στάση/συμπεριφορά, που αποτελούσε για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο παραβίαση της ηθικής τάξης και απόπειρα ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και γενικότερα της τάξης του κόσμου, πιστευόταν ότι (επαναλαμβανόμενη, και μάλιστα μετά από προειδοποιήσεις των ίδιων των θεών οδηγούσε τελικά στην πτώση και καταστροφή του «ὑβριστοῦ» (ὓβρις > ὑβρίζω > ὑβριστής).

Αποδίδοντας την αντίληψη σχετικά με την ύβρη και τις συνέπειές της, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται στην αρχαιότερή της μορφή, με το σχήμα ὓβρις→ἂτη→νέμεσις→τίσις μπορούμε να πούμε ότι οι αρχαίοι πίστευαν πως μια «ὓβρις» συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «ἂτην», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου. Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη ανοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την «τίσιν», δηλ. την τιμωρία και τη συντριβή/καταστροφή του.
Από την κλασική εποχή και μετά, σε πολλές περιπτώσεις οι έννοιες Άτη, Δίκη και Νέμεσις φαίνεται να αποκτούν στη συνείδηση των ανθρώπων ισοδύναμη σημασία, αυτήν της θείας τιμωρίας.

Όταν το ορειχάλκινο έργο τέχνης του διάσημου γλύπτη Ευθύμη Καλεβρά που κλάπηκε πρόσφατα,  το αντικαθιστούν κάποιοι  με ένα γύψινο κατασκεύασμα δίχως ...αρχή και τέλος, τότε διαπράττεται «βλασφημία».

Εάν θέλουμε να ορίσουμε τη «ύβρι»,αρκεί να περάσουμε από τη πλατεία Παπαντωνίου ,της Αλεξάνδρειας,για να θαυμάσουμε τα έργα  αυτών που  υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη πολιτική δύναμή τους συμπεριφέρονται με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους.

Πρόσθετα θα απολαύσουμε την ανεπάρκεια  της αισθητικής τους, το θράσος τους να αναθέτουν δημόσια έργα χωρίς το νόμιμο διαγωνισμό,την έλλειψη των οιοδήποτε ηθικών αναστολών, την ευκολία τέλος  με την οποία προσβάλουν την μνήμη ανθρώπων, όπως ο Παπαντώνης, που πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στους ανθρώπους της  περιοχής του Ρουμλουκιού.