Ο μίτος της λύτρωσης

Ο Θησέας σκοτώνει το Μινώταυρο

 Η αθηναϊκή δημοκρατία είχε θεσπίσει το άγος που σήμαινε, αμαρτία, κατάρα, οργή Θεού.

Σε αντιδιαστολή με αυτό το άγος , υπήρχε όμως και το δασύτονο άγος που σήμαινε το "άξιο τιμής και σεβασμού".

Η χούντα των συνταγματαρχών που επί επταετία αφάνισε τη ελληνική δημοκρατία, αν κάποτε έπρεπε να ξεχαστεί, να μην αναφέρεται, ώστε ο δήμος να κοιτά μπροστά, και όχι την ντροπή του παρελθόντος, σήμερα επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ, λόγω της εκτίναξης των ποσοστών των φασιστοειδών κομμάτων, να αναφέρεται σαν το πελώριο άγος ενός λαού.

Βέβαια  η μνήμη όσο και αν προσπαθείς ποτέ δεν εξορίζεται οριστικά και στην πρώτη ευκαιρία ....δραπετεύει ιδιαίτερα κάτι μέρες σαν τη σημερινή, και τριβελίζει το είναι σου, και σου υπενθυμίζει συμφορές, δεινά, ήττες,...

  Τα δυναμικά σχήματα μνήμης-λήθης και άγος-άγος συγκροτούν ίσως ,το μίτο  της προσωπικής έστω λύτρωσης από ένα παρελθόν έριδας και νείκους.

  Ελάχιστη απόπειρα απαγκίστρωσης από τη λήθη που σήμερα είναι μόνο παθητική υποταγή, η ανάσυρση από τη μνήμη ...κάποιων εικόνων.

 Σαράντα χρόνια πριν, οι αλήτες-φοιτητές με τα μακριά μαλλιά, σπαζοκεφάλιαζαν το σύστημα του τρόμου και της φοβέρας, και αυτό αντιδρούσε καλώντας τους στο 4ο π.χ. αστυνομικό τμήμα το «άξιο τιμής και σεβασμού»....για υπόθεσή τους!.

 Όταν απέξω περίμενε ο φίλος τους , με τη διεύθυνση του σπιτιού τους , για να ενημερώσει με επιστολή του τους γονείς τους, σε περίπτωση σύλληψης.

Όταν ο ασφαλίτης πήγαινε τους φοιτητές στράτα-στρατούλα, ποδαράτα, μέχρι τη σχολή τους, προσπαθώντας να πάρει ...λόγια.

Όταν δεν γνωρίζαμε τι μας ξημερώνει η αυριανή ημέρα...

Αυτά λαχταρούν άραγε οι σημερινοί χρυσαυγίτες, αυτές τις μύχιες προσμονές κρύβουν στα στήθια τους;