«στεγνό» θεραπευτικό πρόγραμμα ή πριμοδότηση της υποκατάστασης

Η «αντιναρκωτική» πολιτική και προπαγάνδα κατ κανόνα αποβλέπει στη μετατροπή ενός πολύπλοκου φαινομένου με κοινωνικές, οικονομικές, ψυχολογικές και πολιτιστικές παραμέτρους σε πρόβλημα ιατρικής φύσης, γονιδιακής επιπλοκής, βιολογικής ανεπάρκειας.

Πάνω σε αυτή τη βάση, την ιατρικοποίηση του προβλήματος, πατάει η πριμοδότηση της υποκατάστασης, η οποία κυριαρχεί σε όλες τις χώρες της Ευρώπης σε βάρος της απεξάρτησης, σε όλα τα κράτη - μέλη της EΕ καλύπτοντας πάνω από τα 2/3 των προγραμμάτων, ενώ τα «στεγνά» προγράμματα καλύπτουν μόλις το 1/3 των θέσεων θεραπείας.

Την ίδια στιγμή τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλα κράτη προωθούνται πολιτικές νομιμοποίησης της χρήσης ναρκωτικών ουσιών, με βομβαρδισμό ιδεολογημάτων όπως το χασίς είναι αθώο και όχι εξαρτησιογόνο, η αποποινικοποίηση μονόδρομος, τα υποκατάστατα εκλεκτή θεραπευτική προσέγγιση,... Στη χώρα μας τα στεγνά προγράμματα, όπως το ΚΕΘΕΑ, οδηγούνται σε λουκέτο, τα Κέντρα Πρόληψης αιμορραγούν οικονομικά, οι εργαζόμενοι απειλούνται με εργασιακή εφεδρεία. Αυτό που διακυβεύεται όμως δεν είναι μόνο συνθήκες και θέσεις εργασίας, αλλά η ίδια η δυνατότητα πρόσβασης των χρηστών που αποφασίζουν να απεξαρτηθούν, σε φροντίδα, υποστήριξη και τελικά, θεραπεία.

Τα προγράμματα υποκατάστασης συντηρούν το μύθο πως κανείς δεν απεξαρτείται οριστικά, ανοίγουν το δρόμο της μόνιμης και νόμιμης εξάρτησης.

Το επικίνδυνο ιδεολόγημα ότι υπάρχουν «τελειωμένοι» χρήστες που πρέπει να πάνε στην υποκατάσταση, απορρίπτεται πάλι από τη ζωή και την επιστήμη. Υπάρχουν άνθρωποι με πάνω από 20 χρόνια στη χρήση που όταν εντάχθηκαν σε κάποιο «στεγνό» θεραπευτικό πρόγραμμα κέρδισαν τη μάχη με τα ναρκωτικά, τη μάχη για τη ζωή τους. Κανένας άνθρωπος δεν περισσεύει, κανείς δεν είναι «τελειωμένος».

Η κυρίαρχη πολιτική εξαντλείται στη δήθεν «ευαισθησία» για την αντιμετώπιση των στερητικών συνδρόμων και των κινδύνων από τη χρήση ουσιών. Κρύβεται επιμελώς ότι η αποτοξίνωση, τα στερητικά σύνδρομα είναι ζήτημα 15 ημερών. Το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος αφορά την ψυχολογική απεξάρτηση που αποβλέπει στην ανασυγκρότηση της προσωπικότητας του χρήστη και την ένταξή του στην κοινωνία. Γιατί οι «άνθρωποι - σκιές» μπορούν να γίνουν σκεπτόμενοι και ενεργοί, που υπερασπίζονται την αξιοπρέπειά τους και διεκδικούν συλλογικά το δικαίωμά τους στη μόρφωση, στη δουλειά, στη ζωή.

ΕλένηΤΖΙΒΡΑ