Η γαλλίδα σκηνοθέτρια και ψυχή του Θεάτρου του Ηλιου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στην Αθήνα με τη νέα της παράσταση «Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας» .
Μεταφέρουμε μέρος της συνέντευξης της..
- Ουτοπία και βαρβαρότητα είναι δύο έννοιες καθοριστικές για την παράσταση. Ποια είναι σήμερα η βαρβαρότητα;
«Η βαρβαρότητα εκφράζεται με πάρα πολλούς τρόπους. Κυρίως όμως θα έλεγα ότι βαρβαρότητα σήμερα σημαίνει να χάνεις τη συνείδησή σου. Να μην καταλαβαίνεις τον πόνο, την κατάσταση, την ύπαρξη του άλλου. Δεν υπάρχει σήμερα μία βαρβαρότητα, αλλά πολλές».
- Και η ουτοπία τι είναι; Η τέχνη;
«Οχι. Ουτοπία είναι αυτό που ακόμη δεν πραγματοποιήθηκε».
- Ενώ είναι ρεαλιστικό;
«Ναι, βέβαια. Πιστεύω ότι η ουτοπία είναι πραγματοποιήσιμη. Μια μέρα θα πραγματοποιηθεί. Ουτοπία δεν είναι το αδύνατον. Είναι αυτό που ευχόμαστε να πραγματοποιηθεί».
- Η τέχνη είναι ένα μέσο προς την ουτοπία; Είναι μια λύση;
«Ξέρω ότι η τέχνη είναι ένα μέσο για να πολεμήσεις τη βαρβαρότητα. Η βαρβαρότητα είναι μια απολύτως σύγχρονη λέξη. Η εποχή μας είναι βάρβαρη: Αλλοι επιστρέφουν σε θρησκείες και παραδόσεις εξαιρετικά άγριες και ό,τι ανακοινώνουν ως πρόοδο μου μοιάζει βάρβαρο. Πιστεύω ότι με την τέχνη εκπολιτίζεται ο άνθρωπος, τον βοηθά να διατηρήσει τη συνείδησή του, να παραμείνει ξύπνιος. Λύση όμως δεν είναι η τέχνη- δεν ανήκω σε αυτούς που θεωρούν ότι ολόκληρη η ζωή μπορεί να είναι αρμονική, μόνο κάποιες στιγμές της. Η λύση βρίσκεται αλλού: στην ισότητα».
- Στους «Ναυαγούς της τρελής ελπίδας» χρησιμοποιείτε ένα μότο που παραπέμπει ευθέως στα ιδανικά της Γαλλικής Επανάστασης.
«Ναι. Η Ελευθερία είναι η βάση. Η Ισότητα είναι το μέσο. Η Αδελφοσύνη είναι ο στόχος».
περισσότερα